Οι παράνομες κρατήσεις του Ν.4093/12 από το ΜΤΝ

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ Ν.4093/12 ΑΠΟ ΤΟ ΜΤΝ

* ΆΡΘΡΟ του Π. ΣΤΑΜΑΤΗ

Με τις υπ’αριθ. 2287-2090/2015 αποφάσεις του, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε παράνομες τις περικοπές επί των κύριων και επικουρικών συντάξεων, κρίνοντας αντισυνταγματικές τις σχετικές διατάξεις που τις επέβαλαν (άρθρο 6 παρ. 2 ν. 4051/2012 και άρθρο πρώτο παρ. 1Α υποπαρ.ΙΑ.5 περίπτ. 1 και υποπαρ.ΙΑ.6 περίπτ. 3 του ν. 4093/2012).

Από τη δημοσίευση του ν.4387/2016 η Διοίκηση του ταμείου κατά παράβαση της αρχής της ισότητας, μετά την δημοσίευση του ανωτέρω νόμου, δεν έκανε τη κράτηση του ν.4093/12, στα μέλη που συνταξιοδοτούνταν μετά από την δημοσίευση του ως άνω νόμου.

Δηλαδή συντελέστηκε πρόδηλη παραβίαση του Συντάγματος, καθώς με την έναρξη του ν.4387/2016 οι νέοι μέτοχοι-μερισματούχοι του Ταμείου, δεν είχαν κρατήσεις του ν.4093/2012, ελάμβαναν μεγαλύτερο μέρισμα, σε αντίθεση με τους παλαιούς που διατηρήθηκαν οι ως άνω κρατήσεις, κατά παράβαση της Συνταγματικής αρχής της ισότητας, και συνεπώς ωφελήθηκαν ορισμένοι μέτοχοι εις βάρος άλλων μετόχων.

Με πλήθος αναφορών, εξώδικων και μηνυτήριων αναφορών, προσπάθησα να πείσω τις προηγούμενες διοικήσεις του ΜΤΝ, ότι αφενός δεν ήταν νόμιμο να συνεχίζονται οι κρατήσεις, αφετέρου να επιστραφούν από την δημοσίευση της αποφάσεως του ΣτΕ, 2015, τα παρανόμως παρακρατηθέντα ποσά.

Το Ταμείο καθυστέρησε σχεδόν τρία (3) χρόνια μετά την κριθείσα αντισυνταγματικότητα από το ΣτΕ (2015), της διάταξης του ανωτέρω νόμου να ενεργήσει για την δίκαιη λύση του θέματος, πολλώ δε μάλλον που από το 2016 υπάρχουν μερισματούχοι δύο κατηγοριών οι οποίοι με τον ίδιο βαθμό και προϋπηρεσία λαμβάνουν διαφορετικό ποσό στο μέρισμα του ταμείου.

Παρά την γνωμοδότηση του ΣτΠ, το ΜΤΝ δεν σταμάτησε την παρακράτηση.

Στην ελληνική θεωρία, τουλάχιστον από τις αρχές του 20ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα. Όπως επεσήμαινε εμφατικά ο Ν. Ν. Σαρίπολος «ου μόνον τα δικαστήρια αλλά και οι υπάλληλοι δικαιούνται και οφείλουσι κατ’ αρχήν να εξετάζωσι την συνταγματικότητα των νόμων».

Στον πυρήνα αυτής της άποψης βρίσκεται η σκέψη ότι από τον συνδυασμό αφενός της υπεροχής και αυστηρότητας του Συντάγματος και της αρχής της νομιμότητας, η διοίκηση δεσμεύεται μόνον από τον συνταγματικό νόμο.

Από την άλλη πλευρά, ο αντισυνταγματικός νόμος οφείλει να μην εφαρμοστεί, αφού είναι ανίσχυρος ή, εν πάση περιπτώσει, παραμερίζεται ενόψει του υπέρτερης τυπικής ισχύος κανόνα δικαίου που, επίσης, καλείται σε εφαρμογή στην ίδια περίπτωση…

Διαβάστε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο του Πλωτάρχη Π. Σταμάτη ΠΝ ε.α. ΕΔΩ ή παρακάτω: