Γιατί παραιτούνται οι Στρατιωτικοί

του Ευθυμίου Π. Πέτρου - ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ 31/08/2024

Η χαμηλή προσέλευσις αξιολόγων υποψηφίων (ικανών να περάσουν την βάση των Πανελληνίων Εξετάσεων) είναι μια μόνον πτυχή ενός τεραστίου προβλήματος στελεχώσεως των Ενόπλων Δυνάμεων. Εξ ίσου σημαντικό είναι και το μέγα ζήτημα των παραιτήσεων αξιωματικών σε πολύ μικρές ηλικίες.

Προσφάτως, Αρχηγός Γενικού Επιτελείου, επεσήμανε ότι η γενιά του 21ου αιώνος έχει την νοοτροπία της συχνής εναλλαγής αντικειμένων εργασίας. Την θεωρεί μέρος της επαγγελματικής ανελίξεως. Η παρατήρησις αυτή είναι σωστή, αλλά τα αίτια του προβλήματος δεν περιορίζονται σε αυτό το αντικείμενο. Το συγκεκριμένο όμως δεικνύει μιαν ευθύνη των παλαιοτέρων. Αποτύχαμε να δείξουμε στους νέους ότι η σταδιοδρομία στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι ένα επάγγελμα σαν όλα τα άλλα. Για να γίνει κανείς Έλλην Αξιωματικός πρέπει να έχει αφοσίωση, πίστη σε ιδανικά και υψηλό εθνικό φρόνημα. Εις πείσμα των καιρών της απαξιωτικής συμπεριφοράς μέρους του πολιτικού συστήματος προς το στράτευμα, υπάρχουν ακόμη αξιωματικοί και στελέχη που τους διακρίνουν οι ανωτέρω αρετές. Αυτοί βεβαίως δεν παραιτούνται.

Ένα μεγάλο ζήτημα αφορά σε αυτούς που απεφάσισαν να ακολουθήσουν το στρατιωτικό επάγγελμα (μάλλον κατόπιν προτροπής των οικογενειών τους) κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσεως, με μοναδικό κριτήριο το ότι τους εξασφαλίζει «ένα σίγουρο μισθό». Και μπορεί ο μισθός του στρατιωτικού να είναι «σίγουρος» (όπως είναι και των δημοσίων υπαλλήλων) ουδέποτε όμως τα τελευταία χρόνια υπήρξε «καλός». Ένας νέος αξιωματικός δεν μπορεί να ζήσει με τις αποδοχές που λαμβάνει. Αυτοί λοιπόν που εισήχθησαν στις στρατιωτικές σχολές με κριτήριο τον «σίγουρο μισθό», βλέποντας τις ευκαιρίες που τους ανοίγονται σε άλλους επαγγελματικούς τομείς, σπεύδουν να αρπάξουν τις ευκαιρίες. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που το κάνουν σε μικρές σχετικώς ηλικίες, ώστε να έχουν τα περιθώρια της περαιτέρω εξελίξεως στον ιδιωτικό τομέα. Να σημειωθεί ότι τα προσόντα ενός -ακόμη και κατωτέρου- αξιωματικού είναι περιζήτητα στην αγορά εργασίας. Και τα πτυχία των στρατιωτικών σχολών είναι υψηλού επιπέδου και η πείρα, η εργατικότης και η διοικητική ικανότης ενός παραιτηθέντος αξιωματικού τον καθιστούν ιδανικό υποψήφιο για οποιαδήποτε θέση ευθύνης στον κόσμο των επιχειρήσεων. Μόνον το ελληνικό Κράτος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό και τους αφήνει να φεύγουν. Δεν δημιουργεί δηλαδή κίνητρα για να τους πείσει να παραμείνουν.

Και τα κίνητρα δεν είναι και, δεν μπορεί να είναι μόνον οικονομικά. Η ελλείπουσα αξιοκρατία, είναι ένας ακόμη παράγων φυγής αξιωματικών αλλά έχει να κάνει κυρίως με την ανωτέρα βαθμίδα όπου στις επιλογές εμπλέκεται και ο πολιτικός παράγων. Ο οποίος πολιτικός παράγων ευθύνεται και για το γεγονός ότι το στρατιωτικό επάγγελμα έχει απολέσει την αίγλη που είχε κάποτε, η δε κοινωνική αναγνώρισις δεν είναι ευθέως ανάλογη προς την ικανότητα και την προσφορά των στρατιωτικών στο κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα.

Υπάρχει όμως ένας ακόμη παράγων που κατά την γνώμη μας είναι ο σημαντικότερος. Οι διαβεβαιώσεις των κυβερνήσεων για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι δυστυχώς πομφόλυγες κενές περιεχομένου. Για να είναι αξιόμαχες οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να έχουν ικανό και επαρκές προσωπικό, ορθολογική οργάνωση και κατάλληλα οπλικά συστήματα, τα οποία πρέπει να ανανεώνονται κατά τακτικά χρονικά διαστήματα. Δεν μπορεί να κομπάζουμε ότι αγοράσαμε τρεις νέες φρεγάτες όταν χρειαζόμαστε 13 για να αντικαταστήσουμε αυτές που έχουν κλείσει 30 και 50 χρόνια επιχειρησιακής ζωής. Δεν αρκούν τα Rafale, όταν δεν έχουμε μεταφορικά C-130 διαθέσιμα επειδή ουδείς εμερίμνησε να δουλεύει αποτελεσματικά η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία και ο ιδιωτικός που θα μπορούσε να εκτελέσει το έργο εξεδιώχθη κακήν κακώς. Όσο για την οργάνωση, πολλές προσπάθειες εξορθολογισμού εγκατελείφθησαν εξ αιτίας μικροπολιτικών παρεμβάσεων διαφόρων τοπικών παραγόντων. Και να μην πιάσουμε το τραγικό κεφάλαιο της εγχωρίας αμυντικής βιομηχανίας που από παράγων αναπτύξεως έχει καταστεί πηγή προβλημάτων. Τέλος το προσωπικό είναι ανεπαρκές. Δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στα ποσοστά στελεχώσεως μονάδων, ούτε στα ποσοστά διαθεσιμότητος ειδικευμένου προσωπικού, ικανού χειρισθεί τα σημερινά υψηλής τεχνολογίας συστήματα. Θα πούμε μόνον ότι με θητεία εννέα και 12 μηνών, ο Στρατός δεν μπορεί να είναι αξιόμαχος.

Ένας αξιωματικός λοιπόν που βιώνει αυτήν την συνολική απαξία αντιλαμβάνεται ότι η Πολιτεία δεν του δίδει τα μέσα να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Του αναθέτει καθήκοντα, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς αν αυτό που του ζητεί είναι εφικτό. Και αν επιχειρήσει να θέσει τα ζητήματα αυτά υπηρεσιακώς, θα μεριμνήσει η γραφειοκρατία ώστε να γίνει η κατάλληλη «επιτήδευσις» των αναφορών ώστε να μην είναι «ενοχλητικές». Όταν όμως έλθει η κρίσιμη ώρα, οι πολιτικοί, εντέχνως θα βγάλουν «την ουρά τους απ’ έξω» και θα τα ρίξουν όλα στους στρατιωτικούς. Θα προφασισθούν άγνοια και θα κατηγορήσουν κιόλας τα Γενικά Επιτελεία ότι τους κρατούσαν στο σκοτάδι. Ενώ οι ίδιοι έμεναν στο σκοτάδι συνειδητά, μόνον και μόνον για να μπορούν στις κρίσιμες στιγμές να απεκδύονται ευθυνών. Όπως έκανε ο Κώστας Σημίτης με τα Ίμια. Γιατί λοιπόν ένας αξιωματικός να περιμένει να υποστεί τις συνέπειες ολιγωριών και σφαλμάτων για τα οποία ο ίδιος δεν ευθύνεται; Παραιτείται και διασώζει την αξιοπρέπειά του.