Η εμμονή της Ε.Α.Α.Σ. στη δίωξη δημοσιογράφου και η ευθύνη του Υ.ΕΘ.Α!!!

Του Νικολάου Αθ. Μπλάνη Αντιστράτηγου Αστυνομίας ε.α.

1. Το 9ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) καταδικάζει τη «δίωξη» δημοσιογράφου από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ). Η ΕΑΑΣ με αγωγή ζητάει την εξάμηνη φυλάκισή του και την καταβολή 70.000 ευρώ για δημοσιεύματα που αφορούν τις εκδηλώσεις στο Βίτσι για τους πεσόντες «κατά τις επιχειρήσεις 1946–1949 κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών» (όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση, παρά τις προβλέψεις του νόμου για την «άρση των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου»). Μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος κατηγορείται επειδή έκανε λόγο (μαζί με το χαρακτηρισμό «αλήτες απόστρατοι, φασίστες») για συμπόρευση της Ένωσης με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και για εμφυλιοπολεμική ρητορική. Ταυτόχρονα καταγγέλλονται οι ευθύνες του ΥΠ.ΕΘ.Α που εποπτεύει την Ένωση ως ΝΠΔΔ (σημειώνεται ότι τελικά στις εκδηλώσεις δεν παρέστη εκπρόσωπος της Κυβέρνησης). Παρά την απόρριψη προηγούμενης όμοιας αγωγής η ΕΑΑΣ επανέρχεται και απαιτεί εκ νέου την καταδίκη του δημοσιογράφου.

2. Ως γνωστόν οι απόστρατοι των Ε.Δ και Σ.Α. έχουν συστήσει σωματεία (αστικού τύπου), με τους διακριτικούς τίτλους και τη μορφή ιδίως Συνδέσμων ή Ενώσεων. Εξαίρεση αποτελούν οι Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας (οι αποκαλούμενες «θεσμικές»), οι οποίες λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του (χουντικού) Ν.Δ. 1171/1972, ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) και εποπτεύονται (sic) από το ΥΠ.ΕΘ.Α μέσω των οικείων Γενικών Επιτελείων.

3. Εξάλλου η ελευθερία έκφρασης, είτε δια του γραπτού, είτε δια του προφορικού λόγου, αποτελεί κατοχυρωμένο δικαίωμα τόσο στο Σύνταγμα (άρθρο 14) όσο και στην ΕΣΔΑ (άρθρο 10). Ειδικότερα ο τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Η άσκηση κριτικής και μάλιστα η δριμεία κριτική εμπίπτει στον πυρήνα του ως άνω δικαιώματος, αφού προστατεύονται όλες οι απόψεις, τόσο αυτές που γίνονται ευνοϊκά δεκτές, όσο και αυτές που «ενοχλούν».

4. Το ερωτήματα που προκύπτουν λοιπόν είναι πολλά: Υπήρχε πράγματι ανάγκη να ανοίξει η εν λόγω δικαστική διαμάχη και η ιδεολογική αντιπαράθεση με δημοσιογράφους θιασώτες της σταλινικής κτηνωδίας και κοσμοθεωρίας, της χειρότερης μορφής φασισμού, (για τους οποίους κάθε μη αριστερός είναι φασίστας); Ποιο το αναμενόμενο όφελος; Γιατί η εμμονή στη δίωξη δημοσιογράφου; Μήπως αυτό συμβάλλει στην ηρωοποίησή του; Η επιδίκαση τυχόν αποζημίωσης λύνει το πρόβλημα; Ή μήπως δίνει αφορμές για κατηγορίες μη σεβασμού της ελευθερίας έκφρασης, της πλουραλιστικής ανεκτικότητας και του ανοικτού πνεύματος, θεμελιώδη στοιχεία της δημοκρατίας; Ποιός είναι ο ρόλος του εποπτεύοντος Υ.ΕΘ.Α; Δεν υπάρχει ευθύνη αυτού; Τελικά μήπως φανερώνει αλαζονική (ετσιθελική) νοοτροπία (όπως αυτή που επιδεικνύεται στα θέματα του ΜΤΣ και στην προσπάθεια «απαλλοτρίωσης» των περιουσιακών δικαιωμάτων των μετοχο-μερισματούχων αστυνομικών);;;

5. Εξάλλου από τις διατάξεις των άρθρων 361-363 Π.Κ. (εξύβριση, δυσφήμιση), προκύπτει ότι προστατευόμενο αγαθό είναι η τιμή και η υπόληψη, δηλαδή η αξία της προσωπικότητας του ατόμου. Φορέας αυτού είναι μόνο το φυσικό πρόσωπο (προσωποπαγές δικαίωμα), το οποίο μπορεί να είναι παθητικό υποκείμενο του εγκλήματος, όχι δε και το νομικό πρόσωπο. Κατ΄ακολουθίαν δεν μπορεί να υπάρχει ποινικά κολάσιμη εξύβριση και δυσφήμιση νομικού προσώπου. Δεν μπορεί δηλαδή η ομάδα να είναι παθητικό υποκείμενο εξύβρισης ή δυσφήμισης, αλλά τα μέλη της.

6. Πέραν των άλλων, ως συμπέρασμα προκύπτει και η ανάγκη οι «θεσμικές» Ενώσεις να λειτουργούν ως Σωματεία αστικού τύπου και όχι ως ΝΠΔΔ, ώστε ακηδεμόνευτες και «απεξαρτημένες» (η στάση τους στο θέμα της «κακοδιαχείρισης» του Μ.Τ.Σ αποτελεί απόδειξη εξάρτησης) από τη Διοίκηση του ΥΠ.ΕΘ.Α να καταστούν «θεσμικά αντίβαρα» (και να μην ασχολούνται μόνο με τις δημόσιες σχέσεις, τις εκδηλώσεις και την έκδοση των ταυτοτήτων), με δεδομένο ακόμη, ότι λειτουργεί πλέον ο «συνδικαλισμός» των εν ενεργεία στρατιωτικών. Εξάλλου οι εν λόγω πρακτικές-συμπεριφορές και οι διαμάχες των Σωματείων, απομακρύνουν τους απόστρατους από αυτά (αφού οι διοικήσεις τους δεν εκφράζουν το μέτρο και την πλειοψηφία αυτών), προκαλούν τη δικαιολογημένη αποστροφή και αγανάκτηση και τελικά την απογοήτευσή τους για την ουσιαστική έλλειψη μιας γνήσιας εκπροσώπησης και θεσμικής έκφρασης για την επίλυση των ζωτικών θεμάτων που τους απασχολούν. Ταυτόχρονα προκαλούν και την κοινή γνώμη και αμαυρώνουν την εικόνα του Κλάδου-Σώματος που εκπροσωπούν.