Γράφει ο Αντγος ε.α. Ζορμπάς Βασίλειος
Ως γνωστόν, την 31 Μαι 2022 ανακοινώθηκε η απόφαση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΕΘΑ για παραλαβή ΤΟΜΑ τύπου MARDER από τη Γερμανία, σε αντικατάσταση ίσου αριθμού υφισταμένων ΤΟΜΑ ΒΜΡ-1 ρωσικής προελεύσεως.
Έκτοτε, πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί, από επιχειρησιακής πλευράς, για το αν υποβαθμίζεται η άμυνα των νήσων, πόσο καλύτερο είναι το MARDER κλπ. Εκτιμώ ότι η επιλογή του MARDER είναι προδήλως ορθή και σε ικανοποιητικό βαθμό αναβαμίζονται οι δυνατότητες του Όπλου.
Πρωτίστως, επιθυμώ να ξεκαθαρίσω ότι, η επιλογή να προωθηθεί ή όχι οπλισμός στην Ουκρανία είναι πολιτική και δεν θα ήθελα να υπεισέλθω στο θέμα αυτό.
Εγώ θα ήθελα να θέσω έναν απλό προβληματισμό. Ποιος ήταν ο/οι λόγος/οι που τόσα χρόνια υπήρξε αυτό το σοβαρό επιχειρησιακό κενό το οποίο σαφώς επηρέαζε όχι μόνο το ΠΖ αλλά ευρύτερα τις επιχειρησιακές μας δυνατότητες;
Είναι γνωστό ότι στα τέλη της δεκαετίας 2001 - 2010 είχε επιλεγεί το ΤΟΜΑ ΒΜΡ-3, η προμήθειά του όμως δεν προχώρησε λόγω της οικονομικής καταστάσεως της χώρας. Μέχρι τότε όμως;
Την εικοσαετία 1991 - 2010, ο ΣΞ παρέλαβε ικανότατο αριθμό μεταχειρισμένων Ε/Π, αρμάτων, Α/Κ πυροβόλων, ITV, Μ106, Μ113, ειδικοποιημένων οχημάτων κλπ από τα αποθέματα του Στρατού των ΗΠΑ αλλά και ευρωπαϊκών χώρων. Από τους Στρατούς των ως άνω χωρών, δεν περίσσευε άραγε κανένα ΤΟΜΑ (ή και όλμοι 120 χιλ ίσως); Μας τα προσέφεραν και δεν τα θέλαμε!!! Το βέβαιο είναι ότι το πρόβλημα δεν ήταν οικονομικό, άρα, προφανώς, κάποια άλλη ήταν η αιτία, αφού επιχειρησιακό κενό ήταν βέβαιο ότι υπήρχε.
Αδυνατώ να αποδεχθώ ότι Στρατοί ξένων χωρών μας προσέφεραν από τα αποθέματά τους ΤΟΜΑ και η Στρατιωτική Ηγεσία, από μόνη της, έκρινε ότι δεν υφίσταται έλλειψη του συγκεκριμένου εξοπλισμού.
Η εγχώρια κρατική αμυντική βιομηχανία είχε τη δυνατότητα να κατασκευάσει εν όλω ή εν μέρει το συγκεκριμένο υλικό (αλλά και όλμους 120 χιλ); Η απάντηση, κατά την άποψή μου, είναι ότι “νόμιζε” ότι μπορούσε. Και εκεί ακριβώς κολούσαν τα πάντα (άλλωστε δοκιμές έγιναν και άποψη είχαμε...). “Νόμιζαν” ότι μπορούσαν και γι αυτό το λόγο δεν προχωρούσε τίποτε προς την κατεύθυνση αυτή, μέχρι που φτάσαμε (αφού περιμέναμε και ελπίζαμε...) στα τέλη της δεκαετίας 2001 - 2010. Αλλά και για την περίοδο αυτή (και μετά) δεν υφίσταται καμία δικαιολογία, διότι και τότε συνεχίσαμε να παραλαμβάνουμε αριθμό οπλικών συστημάτων και σε ιδιαίτερα οικονομικές τιμές (ας μην μπούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες).
Αλλά και αν δεχθούμε την περίπτωση ότι η εγχώρια βιομηχανία, πράγματι είχε τη δυνατότητα να κατασκευάσει το εν λόγω υλικό, τι πρόβλημα θα υπήρχε αν από τότε και εγκαίρως παραλαμβάναμε από τα ξένα αποθέματα 150 - 200 ΤΟΜΑ, αφού ως γνωστόν οι ανάγκες ήταν (και είναι) μεγαλύτερες;
Οι ως άνω ελλείψεις, επηρέασαν ή όχι κατά κύριο λόγω τις δυνατότητες του ΠΖ αλλά και ευρύτερα του ελιγμού μας; Μεταφορικά μιλώντας, έπρεπε να γίνει ένοπλη σύρραξη στην Ευρώπη για να βρούμε τον τρόπο προμηθευθούμε 150 ΤΟΜΑ (από αποθέματα) και εξακολουθούν να υφίστανται απόψεις περί του αντιθέτου; Όταν παρουσιάσθηκε μια ευνοϊκή περίπτωση για τη (μερική) αναβάθμιση του ΠΖ, τότε δημιουργήθηκαν όλοι οι (επιχειρησιακοί και όχι μόνο) προβληματισμοί;
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Υ.Γ. Για τους όλμους 120 χιλ, ίσως μιλήσουμε άλλη φορά!
0 Σχόλια