Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών «Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ», κατόπιν έκδοσης σχετικών εγγράφων των Ε.Σ.ΠΕ.Α.Μ/Θ και Ε.Σ.Π.Ε.Λ, ενημερώνει, με επιστολή της, τους αρμόδιους Υπουργούς, για άλλη μια άδικη και απαξιωτική μεταχείριση που υφίστανται οι Έλληνες στρατιωτικοί οι οποίοι αντιμετωπίζονται από την εκάστοτε Κυβέρνηση ως προσωπικό κατώτερης εργασιακής ομάδας, εφαρμόζοντας αναχρονιστικές διαταγές που εκδόθηκαν πριν από 30 χρόνια για να καλύψει τις ανάγκες των δαπανών μετακίνησης εσωτερικού (Ημερήσια αποζημίωση και τα Έξοδα μεταθέσεως) και αποζημίωση εκπαίδευσης κατά τις διατεταγμένες μετακινήσεις τους.
Συγκεκριμένα, η Ημερήσια αποζημίωση και τα Έξοδα μεταθέσεως καθορίζονται στο ΠΔ 200/1993, στο οποίο αναγράφεται ρητά ότι η ημερήσια αποζημίωση ανέρχεται στο ποσό των 10.000 δρχ δηλαδή 29,35€ και έκτοτε δεν έχει αναπροσαρμοστεί.
Εύλογα τίθενται τα ερωτήματα:
α. Τα έξοδα διαβίωσης παραμένουν ίδια τα τελευταία 30 χρόνια; Η απάντηση είναι προφανής αλλά ακόμη και αυτήν την προφανή απάντηση δεν την αναγνωρίζουν τα Υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Οικονομικών, επιλέγοντας να κλείσουν μάτια και αυτιά στις δικαιολογημένες φωνές διαμαρτυρίας μας. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε ότι τα κόμιστρα μετακίνησης της οικοσκευής μιας τετραμελής οικογένειας για το έτος 2022 είναι αυξημένα κατά 20% σε σχέση με την αντίστοιχη χρονική περίοδο του έτους 2021.
β. Χρειάζεται να ενημερώσουμε εμείς την Πολιτική μας ηγεσία ότι μια διαταγή τριακονταετίας χρήζει αναθεώρησης; Υπενθυμίζουμε ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις αποτελεί παράπτωμα η μη αναθεώρηση διαταγών που βρίσκονται σε ισχύ ελάχιστα έτη ενώ στην συγκεκριμένη περίπτωση εφαρμόζεται πολιτική εσκεμμένης σιωπηρής αποδοχής εις βάρος του συνήθη υπόπτου που δεν είναι άλλος από τον Έλληνα στρατιωτικό.
γ. Ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτή την αμέλεια ή καλύτερα την εσκεμμένη ενέργεια κύριοι Υπουργοί; Και φυσικά το ερώτημα δεν απευθύνεται μόνο σε εσάς αλλά και στους προκατόχους σας που εφάρμοσαν την ίδια πολιτική εξαθλίωσης. Δυστυχώς κύριοι Υπουργοί μας θυμάστε μόνο όταν είναι να μας εκθειάσετε για τις επιτυχίες μας σε εμπλοκές ξένες ή μη προς την αποστολή μας και στη συνέχεια μας λησμονείτε.
Δυστυχώς όμως η έμπρακτη απόδειξη της εσκεμμένης οικονομικής απαξίωσής μας δεν σταματά εδώ. Με το Ν.4336/2015, η ημερήσια αποζημίωση των μετακινούμενων με οποιαδήποτε ιδιότητα, με εντολή φορέα του Δημοσίου, για εκτέλεση υπηρεσίας εκτός έδρας, ορίστηκε στο ποσό των σαράντα (40) ευρώ, ανεξάρτητα από τη θέση ή το βαθμό του μετακινουμένου.
Ειδικά για τους ένστολους ο ίδιος νόμος προέβλεπε την έκδοση προεδρικού διατάγματος εντός αποκλειστικής προθεσμίας εννέα (9) μηνών από την έναρξη ισχύος του, όπου θα καθορίζονταν το ύψος, οι όροι και οι προϋποθέσεις καταβολής των δαπανών μετακίνησης εσωτερικού και η αποζημίωση εκπαίδευσης. Έθετε δε την εξής δεσμευτική προϋπόθεση:
«Στην περίπτωση μη έκδοσης του ως άνω προεδρικού διατάγματος, εντός της ανωτέρω προθεσμίας των εννέα (9) μηνών, εφαρμογή έχουν οι διατάξεις του παρόντος νόμου» κάτι που θα είχε ως συνέπεια την αποζημίωση και των στρατιωτικών για εκτέλεση υπηρεσίας εκτός έδρας, με το ποσό των σαράντα (40) ευρώ.
Μετά την πάροδο επτά (7) ετών από την έκδοσή του, το εν λόγω ΠΔ όχι μόνο δεν έχει ακόμη εκδοθεί αλλά αντιθέτως, με το Άρθρο 87 του Ν.4864/2021 η Κυβέρνηση ολοκλήρωσε τον εμπαιγμό προς τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, αίροντας την υποχρέωση της από τον Νόμο για εναρμόνιση της αποζημίωσης των στρατιωτικών στο ύψος των σαράντα ευρώ που ισχύει για τους υπόλοιπους Δημοσίους Υπαλλήλους μεταθέτοντας στο αόριστο μέλλον την υποχρέωση έκδοσης ΠΔ καθορισμού των εν λόγω αποζημιώσεων. Αποτέλεσμα της νομοθετικής αυτής πράξης ήταν η παραμονή μας στο παλιό καθεστώς αποζημίωσης (29,35€) ως μοναδική εργασιακή ομάδα του δημοσίου μαζί με τους συναδέλφους μας των Σ.Α την ώρα που ακόμη και το πολιτικό προσωπικό του ΥΠΕΘΑ λαμβάνει κανονικά την αποζημίωση των 40,00€ από την έναρξη ισχύος του Ν.4336/2015.
Ούτε στα ανωτέρω δεν αντιλαμβάνεστε τίποτα άδικο κ.κ. Υπουργοί; Θεωρείτε ότι είναι ορθό να εκκρεμεί η έκδοση ενός ΠΔ επί 84 μήνες ενώ θα έπρεπε να έχει εκδοθεί εντός 9; Ούτε εδώ αναγνωρίζετε πολιτικές ευθύνες; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως νιώθει ο στρατιωτικός που λαμβάνει μικρότερη αποζημίωση εδώ και επτά (7) χρόνια, από ένα στέλεχος, πολιτικό προσωπικό του ΥΠΕΘΑ που μπορεί να υπηρετούν ακόμη στην ίδια υπηρεσία και να εκτελούν τα ίδια καθήκοντα; Μάλλον δεν το θεωρήσατε τόσο σημαντικό για να επιλυθεί άμεσα. Τα γρήγορα αντανακλαστικά σας εξαντλούνται στις διαταγές εμπλοκής των ΕΔ σε εμπλοκές ξένες προς την αποστολή μας. Εκεί πραγματικά έχουμε εκπλαγεί με την ταχύτητα έκδοσης των αντίστοιχων διαταγών σας.
Μας λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός της περιθωριακής αντιμετώπισης του ένστολου προσωπικού των ΕΔ από Υπουργούς της Κυβέρνησης. Οι φθηνές δικαιολογίες περί μετατόπισης ευθυνών μεταξύ διαφορετικών Υπουργείων αποτελεί αναχρονιστική και ξεπερασμένη τακτική που πλέον την εισπράττουμε ως εμπαιγμό. Η μεγάλη αυτή καθυστέρηση μόνο ως εσκεμμένη μπορεί να χαρακτηριστεί και η Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ σας ζητά να αναλάβετε κάθε δυνατή πρωτοβουλία προς επίλυση της ανωτέρω κατάστασης που κάθε περαιτέρω παράτασή της θα αποτελεί έτι περαιτέρω προσβολή για το προσωπικό των ΕΔ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ:
α. ΠΟΜΕΝΣ ΕΔΩ
3 Σχόλια
Πολύ ωραία τα παραπάνω και τι έγινε και τι γίνεται;;;; Τίποτα! Πως θα κινηθούμε και ποιοί θα μας υποστηρίξουν;! Πάλι κανείς και τίποτα. Απλά τα πράγματα. Είμαστε τα παιδιά για όλες τις δουλειές. Πήγαινε για πυρασφάλεια, πήγαινε για τις πλημμύρες, πήγαινε για αποχιονισμο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και δρόμους, πήγαινε να κάνεις λάντζα στα καμπ των μεταναστών. Είμαστε φθηνοί και συμφέρουμε. Ωστόσο όμως από κάποιους άλλους κλάδους του δημοσίου, μας χωρίζει η άβυσσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπομονή και όχι λήθη στην κάλπη να τους στείλουμε σπίτι τους
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιος φταίει για την κατάντια μας; ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ Γιατί; γιατί μας έχουν δεδομενους γιατί με αναχρινιστικες διαταγές και κανονισμούς έχουν καταφέρει να μας περάσουν την πειθαρχία του φόβου και όχι την εσωτερική. Είμαστε φορέας του δημοσίου με όπλα και δεν μας σέβονται ούτε καν μας φοβούνται. Και διερωτώμαι τώρα αν μία μέρα δεν παταγε κανένας μα κανένας όμως στην υπηρεσία του θα περνούσαμε κάποιο μήνυμα; θα το λάμβαναν σοβαρά υπόψη τους ; Και αν όχι εμείς θα σνεχιζαμε; ή θα φοβομασταν τις κυρώσεις και τις απειλές; Είμαστε άρα άξιοι της μοίρας μας;
ΑπάντησηΔιαγραφή