Του
Νικολάου Αθ. Μπλάνη Αντιστράτηγου Αστυνομίας ε.α.
1.
Διαβάζουμε στα Μ.Μ.Ε. για την πρωτοφανή στα δικαστικά – εισαγγελικά χρονικά
διάσταση απόψεων, που κατέληξε η έρευνα του Αρείου Πάγου για όσα συνέβησαν στη
διερεύνηση της υπόθεσης Novartis από την Εισαγγελία κατά της Διαφθοράς. Στη
δικογραφία που διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών υπάρχουν δυο
διαφορετικές προσεγγίσεις με εκ διαμέτρου αντίθετο «δια ταύτα» για την ποινική
αποτίμηση της υπόθεσης: Ο ένας Αντεισαγγελέας του Α.Π., φέρεται να καταλήγει σε
παραγγελία άσκησης ποινικών διώξεων, κατατείνοντας στην άποψη, πως στους
χειρισμούς της υπόθεσης εκ μέρους της Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς, υπάρχουν
ενδείξεις διάπραξης εγκλημάτων ακόμα και κατάχρησης εξουσίας. Ο δεύτερος
Αντεισαγγελέας Α.Π., φέρεται να καταλήγει, πως ουδέν ποινικά αξιολογήσιμο
προέκυψε και συνεπώς η υπόθεση πρέπει, όσον αφορά το ποινικό σκέλος της, να
τεθεί στο αρχείο.
2.
Και εδώ γεννούνται τα ερωτήματα: Παραβιάζεται ή όχι η αρχή του αδιαιρέτου της
εισαγγελικής αρχής, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 24 παρ.2 του ν.
1756/1988 για τον Οργανισμό των Δικαστηρίων (Α.Π.87/2009 Στ΄ Τμήμα); Πως είναι
δυνατόν τα ίδια νομικά και πραγματικά δεδομένα να αξιολογούνται με εντελώς
διαφορετικό τρόπο; Ο ένας να λέει «μαύρο» και ο άλλος «άσπρο»: Το αποτέλεσμα
είναι το «γκρι» ή αλλιώς το γκριζάρισμα της αξιοπιστίας και του κύρους της
Δικαιοσύνης! Αυτό συνιστά αντικειμενική «δικανική» κρίση ή πρόκειται για καθαρά
υποκειμενική άποψη; Δεν υπάρχουν κανόνες; Και αυτό εννοούμε, όταν μιλάμε για
λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία; Δηλαδή κάθε εισαγγελικός λειτουργός θα
κρίνει, όπως αυτός «γουστάρει» και αυτό αποτελεί ανεξαρτησία; Και ποιος θα μας
προστατεύσει από τις αυθαίρετες κρίσεις-αποφάσεις και την παραβίαση των
δικονομικών κανόνων-εγγυήσεων; Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να εκπέμπει το γεγονός
αυτό στον πολίτη, που θέλει να βρει το δίκιο του; Η τύχη του δεν θα εξαρτάται
από τα αντικειμενικά δεδομένα, αλλά από την υποκειμενική ερμηνεία αυτών από εκείνον,
που χειρίζεται την υπόθεσή του; Μήπως έτσι καλλιεργείται το έδαφος, να
δημιουργούνται υπόνοιες ή απόπειρες συναλλαγής; Τελικά μήπως έτσι βουλιάζουν οι
Θεσμοί στην αναξιοπιστία και κλονίζεται το κύρος τους;
3.
Ο αρμόδιος για την άσκηση της ποινικής δίωξης Εισαγγελέας τι επιλογές έχει;
Είτε ασκήσει, είτε όχι δίωξη δεν θα είναι εκτεθειμένος; Μήπως έπρεπε να
προβλέπεται ένα είδος Δικαστικού Συμβουλίου; Η Ηγεσία του Α.Π., όταν όρισε τους
δύο, τι ήθελε; Να λειτουργήσουν σαν «συλλογικό όργανο»; Και τότε γιατί δεν
όρισε περιττό αριθμό, ώστε να σχηματίζεται πλειοψηφία; Στην πραγματικότητα δεν
έχουμε απόφαση. Αυτό δεν συμβαίνει ούτε στις απλές διοικητικές αποφάσεις, όπου
ακολουθούνται οι κανόνες του σχετικού Κώδικα και της Διοικητικής Επιστήμης.
Πάντως το γκριζάρισμα δημιουργεί αμφιβολίες υπέρ του κατηγορουμένου (in dubio
pro reo). Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ήταν αυτός ο στόχος. Για το λόγο
αυτό, η άσκηση της ποινικής δίωξης συνιστά μονόδρομο, ώστε να κριθεί η υπόθεση
στο αρμόδιο Δικαστήριο. Και ο ασκών τη δίωξη θα μπορεί να επικαλεστεί το
καταγγελλόμενο «δόγμα» του πρώην Υπουργού (και συναδέλφου του), που συνοψίζεται
στο: «Άσκησε τη δίωξη (ακόμη και χωρίς στοιχεία) και ας πάει παρακάτω να
απαλλαγεί»!!! Γιατί επιπλέον δεν θα μπορεί να του αποδοθεί κακώς εννοούμενη
συναδελφική αλληλεγγύη!!!
4.
Τα γεγονότα αυτά και η αντίληψη της κοινής γνώμης, ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης
υπηρετούν πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, επιβάλλουν την ανάγκη για αναθεώρηση
του Οργανισμού και του σχετικού νομικού πλαισίου, συμπεριλαμβανομένων των
συνταγματικών διατάξεων, ώστε να τεθούν οι αναγκαίοι κανόνες και να καλυφθούν
τα κενά-ασάφειες, που προέκυψαν με βάση την μέχρι σήμερα εμπειρία, ιδίως των
πρόσφατων περιπτώσεων αλλά και του αναφερόμενου στα Μ.Μ.Ε. «παραδικαστικού
κυκλώματος»!!!
0 Σχόλια