ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΙΣΧΥΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Του Γεωργίου
Κασσαβέτη
Επισμηναγού(Ι) ε.α.
- τ. Κυβερνήτου Ο.Α.
Αποτελεί κοινό τόπο ότι οι Ένοπλες
Δυνάμεις είναι ο μοναδικός κρατικός φορέας, ο οποίος εγγυάται την εδαφική
ακεραιότητα κάθε χώρας, δρα ως παράγων αποτροπής κάθε επιβούλου και αποτελεί
καθοριστική παράμετρο ασκήσεως επιτυχούς εξωτερικής πολιτικής. Ο θεμελιωτής της
ρεαλιστικής πολιτικής Niccolo Machiavelli στο ευαγγέλιο της ρεαλιστικής πολιτικής,
σύγγραμά του “Ο Ηγεμών”, έγραφε προ πεντακοσίων περίπου ετών τα εξής. “Εάν
τις έχει την δύναμιν να επιβάλη το δίκαιον, καλώς πράττει να το προβάλη. Αλλ’
εάν δεν έχει ούτε Στρατόν, ούτε Συμμάχους, αποτελεί παραφροσύνην να πιστεύει
ότι δύναται να επιτύχει τον σκοπόν του άνευ άλλου μέσου, παρά μόνον με μιαν
δικαίαν υπόθεσιν ανά χείρας”. Θιασώτης της Μακιαβελικής θεωρίας και ο
Ελευθέριος Βενιζέλος, συμβούλευε τους πρεσβευτάς της χώρας μας στα διάφορα
κράτη “Σταματήστε να ομιλείτε περί εθνικών δικαίων, όρον που δεν
αντιλαμβάνεται κανείς ξένος, αλλά περί εθνικών συμφερόντων”.
Από το 1952, αφ’ ότου η χώρα
εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και μέχρι το 1968, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εναπέθεταν
την ευθύνη και τη μέριμνα του εξοπλισμού των Ενόπλων μας Δυνάμεων στις Νατοϊκές
Αρχές. Το πολεμικό υλικό που παρήχετο στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
αποφασιζόταν από το STANDING GROUP και εδίδετο από το Πρόγραμμα Στρατιωτικής
Βοηθείας, MILITARY ASSISTANCE PROGRAM (M.A.P.). Το στρατιωτικό
αυτό υλικό δεν ήταν καινούργιο, αλλά τα “αποφόρια” των Εν. Δυνάμεων των
Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Κατά την περίοδο της Επταετίας η
στρατιωτική κυβέρνηση πολύ νωρίς αντελήφθη, ότι η ομπρέλα του ΝΑΤΟ ήταν
διάτρητος και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να καλύψει τη χώρα από την απειλή της
εξ’ Ανατολών γείτονος και συμμάχου Τουρκίας. Διαχρονικό δόγμα του ΝΑΤΟ, σχετικά
με τις Ελληνο - Τουρκικές διαφορές, ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα “να τα
βρείτε” και όχι η ανάκληση στην τάξη του αδικοπραγούντος. Το τι μπορεί να βρει
κανείς συνομιλώντας με τους Τούρκους το περιγράφει πολύ γλαφυρά ο Υπουργός
Εξωτερικών της Αγγλίας Λόρδος Κώρζον, ο οποίος μετείχε των διαπραγματεύσεων της
Συνθήκης της Λωζάνης.
Το 1968 η Στρατιωτική Κυβέρνηση,
εκτιμώντας, ως προελέχθη, ότι oι αμυντικές ανάγκες
της χώρας δεν καλύπτονται από την ελεημοσύνη του MILITARY ASSISTANCE PROGRAM, κι ότι η χώρα έχει την οικονομική
δυνατότητα να καλύψει τη δαπάνη του εκσυγχρονισμού των Ενόπλων της Δυνάμεων εξ’
ιδίων πόρων, αποποιήθηκε τη δωρεάν παρεχόμενη στρατιωτική βοήθεια και δήλωσε,
ότι στο εξής οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας θα εξοπλίζονται με σύγχρονο και
καινουργές στρατιωτικό υλικό, το οποίο θα ικανοποιεί τις αμυντικές της ανάγκες
και το οποίο θα πληρώνεται από εθνικούς πόρους. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η
δήλωση του τότε πρωθυπουργού γέμισε με υπερηφάνεια τις καρδιές όλων των Ελλήνων
πατριωτών.
Πράγματι, στα πλαίσια της ιστορικής
εκείνης αποφάσεως, με χρήματα του ελληνικού λαού εκσυγχρονίστηκαν πλήρως οι
Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, με τελευταίου τύπου άρματα μάχης, με σύγχρονα
υποβρύχια και με υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη και κατευθυνόμενα βλήματα.
Ειρήσθω δε εν παρόδω, ότι από τις αγορές πολεμικού υλικού που έγιναν κατά τη
διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, δεν έγινε
ούτε ένας Έλληνας πλουσιότερος, έστω και κατά μία δραχμή. Κι αυτό απεδείχθη
μετά τη μεταπολίτευση, όταν οι επανακάμψαντες πολιτικοί μας έψαχναν εναγωνίως
για οικονομικά σκάνδαλα, προκειμένου να κλείσουν τους «χουντικούς» στη φυλακή.
Φυσικά, όταν «το κόλπο» αυτό δεν πέτυχε, τους έκλεισαν με ποινικό νόμο
αναδρομικής ισχύος, ο οποίος αποτελεί καταισχύνη για το νομικό πολιτισμό της
χώρας. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί, ότι τότε έγινε “η αγορά του αιώνος”
και όχι όταν εκραύγαζε η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ για την αγορά των “τυφλών” mirage, των “γυμνών” από σύστημα αυτοπροστασίας F-16 και των προβληματικών υποβρυχίων που “έγερναν”.
Δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο μετά τη
μεταπολίτευση, όταν οι περισσότεροι από εκείνους που ενεπλάκησαν με τους
εξοπλισμούς πολιτικοί -και όχι μόνο- απεδείχθησαν τόσο άπληστοι, ώστε με τα
βρώμικα χρήματα των μιζών επεχείρησαν να αγοράσουν τη μισή Αθήνα. Δεν θα ήταν
δε υπερβολή να λεχθεί, ότι η κυρία αιτία της πρόσφατης οικονομικής κατάρρευσης
της χώρας είναι η ρεμούλα του δημοσίου χρήματος από το διεφθαρμένο πολιτικό της
σύστημα.
Ο πρύτανης της ελληνικής διπλωματίας
Βασίλειος Παπαδάκης έλεγε ότι «Για να κάνει επιτυχή εξωτερική πολιτική
μια χώρα χρειάζεται δύο παράγοντες. Εύρωστη Οικονομία και ισχυρό Στρατό». Πόσο
ισχυρό Στρατό όμως μπορεί να έχει ένα κράτος με κατεστραμμένη οικονομία, με
απηρχαιωμένο πολεμικό υλικό και με στελέχη που έχουν τις χαμηλότερες αποδοχές
στο Δημόσιο, οι οποίες αγγίζουν τα όρια της φτώχειας; Σε όλα τα ανεπτυγμένα
κράτη – πλην της Ελλάδος - οι στρατιωτικές δαπάνες κατανέμονται τόσο στην
προμήθεια συγχρόνων οπλικών συστημάτων, όσο και στο έμψυχο δυναμικό που τα
χειρίζεται. Στη χώρα μας δεν ισχύει δυστυχώς κανένας κανόνας.
Περαίνοντας, με θλίψη και
απογοήτευση διαπιστώνει κανείς ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας εξ’ απόψεως
εξοπλισμού βρίσκονται σε χειρότερο σημείο από εκείνο, που φορέας εφοδιασμού
τους ήτο το Military Assistance Program. Δυστυχώς όλες οι μεταπολιτευτικές
κυβερνήσεις, έχοντας ως απώτερο στόχο την έναντι οιουδήποτε κόστους διατήρηση
της ειρήνης, παραμέλησαν εντελώς τη μαχητική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, με
αποτέλεσμα η χώρα να έχει καταστεί προτεκτοράτο των ισχυρών του πλανήτη και να
εξευτελίζεται καθημερινά από τον θρασύτατο Νεοσουλτάνο της Αγκύρας.
Ακόμη κι οι αγορές πολεμικού υλικού
που έγιναν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στο τέλος της δεκαετίας του 80, έγιναν
με προφανή στόχο να καταστούν πλουσιότερα ορισμένα πρωτοκλασάτα στελέχη του
κυβερνώντος κόμματος, και όχι μόνο, παρά για να αυξηθεί η μαχητική ικανότητα
των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Απόδειξη το ότι, για να αυξηθούν έτι περαιτέρω
τα ποσά των μιζών, τα F – 16 δεν ήταν
εξοπλισμένα με σύστημα αυτοπροστασίας, τα mirage
– 2000 δεν είχαν κατάλληλο Radar, με αποτέλεσμα να
είναι “τυφλά” και τα υποβρύχια να “γέρνουν”.
Και το ερώτημα το οποίο εγείρεται
αβιάστως στον κάθε απλό Έλληνα πολίτη είναι το εξής. Μπορεί αυτές οι Ένοπλες
Δυνάμεις να αποτελούν σοβαρό παράγοντα εθνικής ισχύος και να εγγυώνται την
ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας; Όταν σύμφωνα με δημοσιεύματα του
τύπου από τα υπάρχοντα μεταφορικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας πετάει
μόνο ένα, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι καθηλωμένα στο έδαφος, λόγω ελλείψεως
ανταλλακτικών, μπορεί η Πολεμική Αεροπορία, η οποία σε ένα σύγχρονο πόλεμο
αποτελεί την αιχμή του δόρατος, να φέρει εις πέρας την αποστολή της;
Μετά λοιπόν απ’ όλα αυτά, πως να μη
μας κουνάει το δάκτυλο και να μας απειλεί καθημερινά ο κ. Ερντογάν, πως να μην
αλωνίζουν επάνω από τα ελληνικά νησιά τα τουρκικά μαχητικά, πως να μη μας
εμβολίζουν τους ακταιωρούς μας τα πλοία του τουρκικού Λιμενικού Σώματος και πως
να μην διεκδικεί τους υδατάνθρακες της ελληνικής υφαλοκρηπίδος, γράφοντας στα
παλαιότερα των πασουμιών του τις διατάξεις της Συμβάσεως του Montego Bay, ο Ασιάτης γείτονας;
Κλείνοντας είναι ανάγκη ο πολιτικός
κόσμος της χώρας να συνειδητοποιήσει το εξής. Από τον κακό Ασιάτη και βάρβαρο
γείτονα, τον οποίο κληρονομήσαμε τα τελευταία εξακόσια σχεδόν χρόνια δεν
πρόκειται να ησυχάσουμε ποτέ, αν δεν ισχυροποιηθούμε στρατιωτικά. Αν το Ισραήλ,
το οποίο το 1967 αριθμούσε μόνο 3,5 εκατομμύρια κατοίκους και το οποίο
περιβάλλεται από 60-70 εκατομμύρια Άραβες, κατόρθωσε να κατανικήσει την
Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία τόσο στον 3ο Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο “των
έξι(6) ημερών”, τον Ιούνιο του 1967, όσο και στον 4ο Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του
“Γιομ Κιπούρ” τον Οκτώβριο του 1973, το οφείλει αποκλειστικά στις αξιόμαχες
Ένοπλες Δυνάμεις του και στον άξιο και ικανό στρατιωτικό ηγέτη Μοσέ Νταγιάν. Θα
μας πει κάποιος αυτό είναι δύσκολο να γίνει στην Ελλάδα. Η απάντηση είναι ναι,
είναι δύσκολο, αλλά η συνταγή είναι μονόδρομος. Διαφορετικά και οι
υδρογονάνθρακες της ελληνικής υφαλοκρηπίδος και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου
καθίστανται έρμαιον της αδηφάγου γείτονος.
Αν μερικοί αιθεροβάμονες
συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι θα βρούμε λύση των διαφορών μας με την Τουρκία,
περιφερόμενοι στις πρωτεύουσες των συμμάχων μας του ΝΑΤΟ και των εταίρων μας
της Ευρωπαϊκής Ενώσεως “με μιαν δικαίαν υπόθεσιν ανά χείρας”, πλανώνται πλάνην
οικτράν. Ένα μικρό δείγμα της υποκρισίας των Ευρωπαίων το διαπιστώσαμε πριν
λίγες ημέρες, με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, όταν ο Γερμανός
αξιωματούχος δήλωσε θρασύτατα ότι “αυτό αποτελεί ελληνο – τουρκική διαφορά”.
Οι ίδιοι αγνοούν προφανώς, ότι ούτε
οι Αμερικανοί θα διακινδυνεύσουν να χαρίσουν την Τουρκία στη Ρωσία, κι αυτό το
είδαμε στην υπόθεση των πυραύλων S – 400, που ο
Πρόεδρος Τράμπ αρκέστηκε μόνο στην απειλή, κι όχι στη λήψη μέτρων εναντίον της
Τουρκίας, κι ούτε η Γερμανία θα εγκαταλείψει στο έλεος του Θεού τις τεράστιες
επενδύσεις της στην Τουρκία, η οποία αποτελεί και παραδοσιακό σύμμαχό της, για
το χατήρι της Ελλάδος. Μήπως, σε τελική ανάλυση, πρέπει να αφυπνιστεί η δεξιά
πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας και να σπρώξει το κάρο προς στη σωστή κατεύθυνση; Ιδού
στάδιον δόξης λαμπρόν.
