Του Γεωργίου
Κασσαβέτη
Επισμηναγού (Ι) ε.α.
- τ. Κυβερνήτου Ο.Α.
Ο τρίτος Πρόεδρος
των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον έλεγε, ότι «τα τραπεζικά
ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από την εξουσία, την
αστυνομία και το στρατό μαζί». Δύο σχεδόν αιώνες αργότερα η “προφητεία” του
επιβεβαιώνεται εν τινι μέτρω στη χώρα μας με το ισχύον καθεστώς της Τραπέζης
Ελλάδος.
Ως
γνωστόν η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί το Βατικανό του τραπεζικού συστήματος
της χώρας. Ιδρύθηκε από την προκάτοχο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, Κοινωνία
των Εθνών (ΚΤΕ), κατ’ εντολήν της Τράπεζας της Μεγάλης Βρετανίας, το 1927.
Απώτερος αντικειμενικός στόχος της σατανικής βρετανικής διπλωματίας ήταν η
κλωνοποίηση της Τράπεζας της Αγγλίας, στα κράτη που, η μέχρι τότε
θαλασσοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία, ασκούσε επιρροή, ώστε να συνδέσει την ισοτιμία
των νομισμάτων τους με τη στερλίνα, η οποία τότε εκτοπιζόταν στη δεύτερη θέση
από το δολάριο.
Από
το άρθρο 1 παρ. β του Ν.Δ. της 10 Νοεμβρίου του 1927 ορίζεται ρητά, ότι οι
διατάξεις του σχοινοτενούς (60σέλιδου) καταστατικού της έχουν ισχύ νόμου και
μάλιστα αυξημένης τυπικής ισχύος, δοθέντος ότι αποτελούν μέρος σύμβασης
επικυρωμένης δια νόμου. Η σχετική διάταξη του άρθρου 28 του Συντάγματος του
1975 αναφέρει σχετικά τα εξής. «Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς
δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη
θέση τους σε ισχύ, σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος
του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη
νόμου».
Από τις διατάξεις
του καταστατικού της προκύπτει, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργεί ως κράτος
εν κράτει, σε τέτοιο μάλιστα σημείο, ώστε το άβατο του Αγίου Όρους να ωχριά,
έναντι του ισχύοντος σ’ αυτήν. Από το άρθρο 47 προκύπτει ότι «Ο Υπουργός των
Οικονομικών δύναται να διορίζει Επίτροπον του Κράτους, όστις δικαιούται να
μετέχει των Γενικών Συνελεύσεων και των συνεδριάσεων του Γενικού Συμβουλίου,
αλλ’ άνευ ψήφου. Αι αποδοχαί του Επιτρόπου του Κράτους θα καταβάλλονται από το
κράτος». Και την κορωνίδα του ισχύοντος παρανοϊκού καθεστώτος δίδει το
άρθρο 48 του καταστατικού της, στο οποίο ρητά αναφέρονται ότι «Ούτε εν τω
κεντρικώ καταστήματι, ούτε εν τοις υποκαταστήμασιν αυτής, δικαιούται
αντιπρόσωπος του δημοσίου να ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης». Αλλά τα
σκανδαλώδη προνομιακά δικαιώματα της Τραπέζης της Ελλάδος δεν τελειώνουν εδώ.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Σύμφωνα με το άρθρο
55Α του καταστατικού της η Τράπεζα της Ελλάδος ασκεί εποπτεία στα πιστωτικά
ιδρύματα της χώρας και διάφορες κατηγορίες Επιχειρήσεων και Οργανισμών. Κατά τη
διάρκεια της εποπτικής αρμοδιότητος η Τράπεζα της Ελλάδος επιβάλλει διοικητικές
κυρώσεις κατά πάντων των υποκειμένων σε εποπτεία προσώπων, των νόμιμων
εκπροσώπων τους και όσων ασκούν διοίκηση, για παραβάσεις των τραπεζιτικών
διατάξεων.
Και
τα σκανδαλώδη, κατ’ εντολήν των Άγγλων αποικιοκρατών, προνόμια της Τραπέζης
Ελλάδος που ετίθεντο από το Ν.Δ. της 10 Νοεμβρίου 1927, ήλθε να συμπληρώσει ο
επίσης αμαρτωλός, αντιδημοκρατικός και αναχρονιστικός νόμος 1611/ 1950, ο
οποίος με τη διάταξη του άρθρου 2 υποχρεώνει όλα τα Νομικά Πρόσωπα και τα
Ασφαλιστικά Ταμεία της χώρας να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της
Ελλάδος. Η διάταξη του άρθρου 2 του νόμου 1611/50 έχει ως εξής. «Από της 1ης
Ιανουαρίου 1951 πάντα τα επενδυόμενα, υπό μορφήν εντόκου καταθέσεως, κεφάλαια
των κατά το άρθρον 1 του παρόντος νόμου Δημοσίων Οργανισμών παρακατατίθενται
παρά τη Τραπέζη της Ελλάδος, ήτις ενεργεί εν προκειμένω ως Διαχειριστικόν
όργανον, συμφώνως προς τας διατάξεις του παρόντος νόμου».
Και
το ότι η διάταξη του άρθρου αυτού, ήτοι η κατάθεση των αποθεματικών των Νομικών
Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων της χώρας στην Τράπεζα
της Ελλάδος δεν αποτελεί μια απλή παραίνεση, ή ευχή, αλλά μια επιτακτική νομική
υποχρέωση, αποδεικνύεται από τη ρητή διάταξη του άρθρου 9 του ίδιου νόμου, η
οποία έχει ως εξής. «Η παράβασις των διατάξεων του παρόντος νόμου, επισύρει
κατά των παραβατών Τραπεζών, ή Τραπεζιτικών Οργανισμών, ή Δημοσίων Οργανισμών,
τας κυρώσεις τας προβλεπομένας υπό του άρθρου 5 του Ν.Δ. 588/1948 “περί ελέγχου
της Πίστεως", επιβαλλομένας δι’ αποφάσεως της Νομισματικής Επιτροπής».
Η Τράπεζα της
Ελλάδος πέραν των προαναφερθέντων τριτοκοσμικών πρωτοτυπιών διεκδικεί μια ακόμη
παγκόσμια πρωτοτυπία. Ενώ δηλαδή είναι ιδιωτική ανώνυμος εταιρεία – το
δημόσιο κατέχει μόλις το 6% των μετοχών της – όχι μόνο ασκεί εποπτεία και
επιβάλλει κυρώσεις σε ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, αλλά ελέγχει την
οικονομική πολιτική της χώρας. Το δε και πλέον τριτοκοσμικό, αντιδημοκρατικό,
αυταρχικό, αναχρονιστικό και παράδοξο, ότι λειτουργεί και ως κρατικός
“θησαυροφύλακας”, φυλάσσοντας τα αποθεματικά όλων των Δημοσίων Νομικών Προσώπων
και των Ασφαλιστικών Ταμείων της χώρας.
Συνεπεία της ληστρικής αυτής διατάξεως του
αποικιακού νόμου 1611/1950 κατέρρευσε ολόκληρο το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας
και κλαίνε τη μοίρα τους εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι είδαν τους κόπους
τους μιας ζωής να εξανεμίζονται από το φοβερό τσουνάμι του PSI το 2012, χάνοντας το 70% των αποθεματικών
τους. Καμάρωνε υποκριτικά η τότε πολιτική ηγεσία της χώρας ότι το PSI ελάττωσε το δημόσιο χρέος της χώρας κατά 100
δισεκατομμύρια ευρώ, όταν μάλιστα η ίδια, καλύτερα παντός άλλου γνώριζε, ότι η
ελάττωση είχε επέλθει από τη ληστρική αφαίμαξη των αποθεματικών των Νομικών
Προσώπων και των Ασφαλιστικών Ταμείων της χώρας και όχι από την φιλευσπλαχνία
των δανειστών μας, όπως αυτή ήθελε να την εμφανίσει.
Ως Διευθύνων Σύμβουλος της Ενώσεως Αποστράτων
Αξιωματικών Αεροπορίας (ΕΑΑΑ), τότε, γνωρίζω, ότι η μεν Ένωση απώλεσε εν μια
νυκτί από το γλίσχρο ταμείο της, το οποίο προέρχεται αποκλειστικά από τις
εισφορές των 15.000 μελών της 360.000 ευρώ, το δε Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας,
το οποίο επίσης δεν επιχορηγείται από το Δημόσιο ούτε με ένα ευρώ, 32
εκατομμύρια ευρώ!!! Έτσι εξηγείται γιατί το μέρισμα του Ταμείου αυτού, το οποίο
είναι ανταποδοτικό, έχει περιέλθει σε επίπεδο ελεημοσύνης.
Περαίνοντας
μόνο θλίψη και αγανάκτηση μπορεί να εκφράσει κανείς για το αναχρονιστικό, αλλά
και επισφαλές νομικό καθεστώς το οποίο κατευθύνει τη λειτουργία του κεντρικού
τραπεζιτικού συστήματος της χώρας. Αποτελεί όνειδος η Κεντρική Τράπεζα της
χώρας να λειτουργεί με νομικό καθεστώς του 1927, το οποίο μας επιβλήθηκε από
την αποικιακή πολιτική της Αγγλίας. Είναι επίσης αδιανόητο και άκρως
αντιδημοκρατικό στην εποχή μας, ένας κρατικός υπάλληλος να μην υπόκειται στον
έλεγχο του κράτους. Θυμίζω στους αναγνώστες ότι όταν το 2015 η Ζωή
Κωνσταντοπούλου, ως Πρόεδρος της Βουλής, απειλούσε και τον τότε Πρόεδρο της
Τραπέζης Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα με “βιαία προσαγωγή”, αν δεν προσήρχετο
αυτοβούλως στη Βουλή να δώσει εξηγήσεις για συγκεκριμένες δηλώσεις του, ο κ.
Στουρνάρας σφύριζε αδιάφορα, διότι γνώριζε καλύτερα απ’ τον καθένα, ότι οι
φοβέρες της κ. Κωνσταντοπούλου ήταν άσφαιρες.
Κλείνοντας
θεωρούμε άκρως επιτακτικό καθήκον της Κυβερνήσεως, την αναθεώρηση του
αναχρονιστικού και αποικιακού νομικού καθεστώτος, βάσει του οποίου λειτουργεί
από το 1927 η Κεντρική Τράπεζα, ως και την κατάργηση του αντισυνταγματικού κι
αντιδημοκρατικού νόμου 1611/1950. Είναι αδιανόητο στην εποχή μας οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι να μη μπορούν να διαχειριστούν τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών
Ταμείων τους και να τα διαχειρίζεται υποχρεωτικά η Τράπεζα της Ελλάδος, επειδή
έτσι έκριναν κάποιοι πριν αρκετά χρόνια. Τέλος είναι εντελώς παράλογο να λεηλατούν
τα Ταμεία τους οι διάφοροι πολιτικάντηδες , για να ελαφρύνουν εις βάρος τους το
χρέος της χώρας, το οποίο οι ίδιοι με την ανεξέλεγκτη, ανεύθυνη και αλόγιστη
διαχείρισή τους δημιούργησαν.
